آماده باشی یا نه، بالاخره یک روز همه چیز تمام خواهد شد

دیگر نه طلوعی خواهد بود، نه دقایقی و نه ساعات و روزهایی!

همه چیزهایی که جمع کرده‌ای چه گنجینه باشد وچه بی‌ارزش، همه به دست دیگری سپرده خواهد شد.

دارایی، شهرت و قوای جسمانیت رو به زوال خواهدرفت .

کینه، خشم، نومیدی و حسادتها بالاخره روزی از میان خواهد رفت.

همچنین، آرزوها، امیدها، برنامه ها و لیست کارهایی که باید انجام می‌شد، به پایان می رسند.

موفقیتها و شکستها که زمانی بسیار مهم به نظر می‌رسیدند، ناپدید می‌شوند و دیگر مهم نیست که تو از کجا آمده‌ای یا در پایان عمر در کجا ساکن هستی.

مهم نیست که زیبا یا باهوش بوده‌ای

حتی جنسیت و رنگ پوستت هم بی اهمیت به نظر می‌رسد.

بنابراین آنچه اهمیت دارد چیست؟ ارزش روزهای تو چگونه اندازه گیری خواهد شد؟

آنچه اهمیت دارد آن نیست که می‌خری، آن است که می‌سازی

آن نیست که دریافت کرده‌ای، آن است که بخشیده‌ای

آنچه اهمیت دارد موفقیت تو نیست، تلاش توست.

آنچه یاد گرفته‌ای مهم نیست، آنچه یاد داده‌ای اهمیت دارد.

آنچه اهمیت دارد هر عمل درست، دلسوزانه یا فداکارانه‌ای است که به دیگران قدرت، توانایی و انگیزه کافی برای تقلید از تو را می‌دهد .

آنچه اهمیت دارد، حس رقابت در تو نیست، شخصیت توست.

مهم نیست که چند نفر تو را می‌شناسند، مهم این است که وقتی می‌روی، چند نفر جای خالی تو را حس می‌کنند.

آنچه اهمیت دارد خاطراتت نیستند، خاطره‌هایی هستند که از تو در دل آنان که دوستت می‌دارند برجا مانده است.

مهم این است که برای چه مدت، توسط چه کسانی و برای چه در خاطره‌ها ماندگار شده ای.

زندگی کردن مسئله‌ای نیست که با یک تصادف اتفاق بیفتدآن یک پیشامد نیست، یک انتخاب است.

برروی سنگ قبر پدرم این شعر حک شده که خواستم دیگران بدانند که ارزش این زندگی به چیست و مشتاق بودم که دیگران نیز این متن را بخوانند و بدانند که زندگی چیست:

زندگی لذت است ، از آن بهره برید .

زیبایی است ، تحسینش کنید.

شادمانی است، با آن نغمه سردهید.

موهبت است ، غنیمت شمرید.

تعهد است ، به آن وفا کنید.

نبرد است ، با آن مقابله بکنید .

مصیبت است ، بر آن صبر کنید .

نعمت است ، شکر کنید .

شیرین است، نوش کنید .

گرفتاری است ، تحملش کنید.

معما است ، حلش کنید .

اندوه است ، به آن تن در دهید.

هدف است ، به دستش آورید .

راز است ، کشفش کنید .

سفر است ، به پایانش برید .

پس بیایید همگان کاری بکنیم که در پایان این سفر چند ساله این دنیا ، طوری رخت بربندیم که اندوه روزهای گذشته و کارهای از دست رفته را نخوریم .

فاطمه قنبری قادیکلایی